پند پدربزرگ - توران شهریاری - بهرامی

جهان دیده پیری، دو تا کرده پشت

به چشمانش عینک ، عصایش به مُشت

رُخش سر بسر پر ز آژنگ و چین

کالمش چو دانشوران دلنشین

شبی در برِ پورِ پورش نشست

گرفت از سرِ مهر دستش به دست

به لحن خوش و شیوه ای دل پسند

به فرزندِ فرزندِ خود داد پند

که من صد بهار و خزان دیده ام

نشیب و فرازِ زمان دیده ام

مرا تجربت شد ز اندازه بیش

نثارت کنم حاصلِ عمرِ خویش

بدان قدرِ هر لحظه چون در رسد

کزین لحظه ها ، عمر ها سر رسد

ز هر ناگواری مکن رو تُرُش

که باشد بهین نعمتی رویِ خوش

به جز راستی راهِ دیگر مپوی

ز ناراستی رستگاری مجوی

گرت نیکی از دست ناید، پسر

به زشتی مَبَر زندگی را به سر

که تا باشد آسوده وجدانِ تو

شود جاودان شادمان ، جانِ تو